Onbegrensde begrenzing 

Lien zit zacht voorovergebogen, dicht bij haar werk dat op het haast verticaal gekantelde tekenvlak kleeft.  
Met blauwe verwijderbare tape. Om geen stukken van het papier te trekken.  
Lien draagt tijdens het werken een gehoorbeschermer. Haar vader gebruikte die ook in de fabriek.  
 
Ze is in volle concentratie met haar werkproces bezig. Het is een manuscript. Een handgeschreven kopie van de Wikipedia pagina van de Bee-Gees. Een lange lijst albums met jaartallen. Momenteel werkt ze de vijfde en laatste pagina uit, die uit de printer van het atelier rolde.  
Opzoeken en intypen op het internet doen we meestal samen. Tenzij haar voorbeeld een boek uit de kast is.  

Het onderzoek, de observatie, de bladspiegels en de notitie zijn in die volgorde terugkerende onderdelen van Lien’s werkproces.  
Een structuur die Lien voor Zichzelf leerde aanbrengen, om greep op het totale werk te krijgen.  
In de ateliercontext van Kunstwerkplaats De Zandberg is immers heel veel mogelijk. Eigenlijk zijn er qua werkvormen, qua mediagebruik geen beperkingen.  
Voor sommigen is die onbegrensdheid geen gemakkelijk parcours.  
Soms houdt het proces van artistiek ondersteunen – het werk van mezelf als begeleider – net wel weer de eindeloze mogelijkheden ‘beperken’ in. Iemand een context bieden, waarin iemand op zichzelf terugplooit. Ook die limitatie bepaal ik graag samen met de kunstenaar.  
 
Lien startte in 2009 in Kunstwerkplaats De Zandberg. Terwijl haar werk steeds een erg lineair, repetitief en strak karakter had, was ze als jonge kunstenares vooral ontstuimig, aftastend passioneel, soms grenzeloos.  
Tot dit voor zichzelf en anderen tot conflicten leidde.  
De opdracht van mezelf als mentor, leek er vervolgens in te bestaan om haar met zichzelf te confronteren. Te laten kennismaken met wat de overgave voor het artistiek werk voor haar betekende.  
Zelfs als dit voor een tijdje met discipline dient te gebeuren.  
 
We stelden vast hoe langzaam maar zeker, door Lien te begrenzen, ze zelf eigenaar van haar eigen artistiek proces werd. Ze zag alleen maar mogelijkheden.  
We zagen ook hoe ze haar eigen thema’s onderzocht en leerde benoemen.  
De thema’s lieten zich afbakenen en benoemen als bizariteiten. Kinky seks, Seks en monsters, eetbare ingewanden, lichtjaren van sterren, overleden popsterren, vintage softporno,… 
 
Haar bladspiegels vermijden linkermarges, en kleven aan de rand van het blad. Het eerste teken van iedere tekstrij wordt van boven naar onder uitgezet, om de rest van het tekstveld te bepalen.  
Voor correcties gebruikt Lien een Typex roller. Het werk wordt vakkundig hersteld.  
 
Lien leerde groeien in haar werkhouding, in de toegewijdheid tot haar werk.  
Ze evolueerde tot een kunstenares die gedisciplineerd haar tijd gebruikt. Tijd die ze gebruikt om aan haar notities, als manuscripten te werken. Letter voor letter uit haar voorbeeld observerend, aftastend, en opnieuw noterend.  
Haar werk is naast stille notities voor zichzelf, één en al communicatie. In gesprek met haar publiek.  
 
“Wanneer een vrouw voor het eerst zwanger is vindt er een nog verdere ontwikkeling plaats in de borsten om deze voor te bereiden op hun functie bij het voeden van de baby De borsten meestal groter tijdens de zwangerschap” lezen we op haar werk.  
“Oe wetegij da?” vraagt Lien verwonderd 
“Omdat jij dit hier schreef”, luidt het antwoord dan. 
“A merci” repliceert Lien.  
 
Het werk communiceert. Het opent gesprekken, het laat opnieuw verwonderen hoe sterk de kracht van het getekende teken is.  
Het dagelijks werken is voor Lien een drang. Het werk ontstaat, omdat het gemaakt moet worden.  
Het moet af.  
Ik geef haar graag de tijd, de ruimte, de context.  
Momenteel werkt Lien al 16 jaar in het atelier van Kunstwerkplaats De Zandberg.  
Het duurde echter meer dan 10 jaar, voordat we tot goed omkaderde expo mogelijkheden kwamen.  
Al werd haar werk al vroeg, in 2011, naar aanleiding van tentoonstelling ‘Letterwerk’ in Transfo Zwevegem door typograaf Erik Desombere opgemerkt en geexposeerd.  
Een jaar later, in 2012 haalde het de eindexpo van ‘De Canvascollectie’ in de Bozar in Brussel.  
Lien voelde zich door de expo kansen erg gesterkt, en ontwikkelde meer werk, veel meer werk.  
Ze gebruikte de tijd om haar thema’s uit te diepen, te verfijnen.  
Met meer precisie leerde ze bepalen welke teksten of tekeningen ze specifiek zocht. Ze liet zich leiden door het aanbod, en maakte eigenzinnige keuzes.  
 
Op heden kan ik met haar het werk inschatten. Wil ze haar tekeningen rasteren met stiftpuntje, of gebuikte ze enkel contouren? Hoe groot of klein moet een blad zijn, hoe lang of kort haar bronmateriaal?  
We hebben er jaren op zitten met veel vragen naar expositie van haar werk. Het werk van Lien laat zich vlot tentoonstellen. Het lijkt er helemaal klaar voor te zijn.  
De kunstenares maakt eigen selecties, keuzes. Ook in de opbouw van exposities. Ze deinst er niet voor terug live tekensessies te geven bij een vernissage. Een vorm die haar in staat stelt mensen te ontmoeten, en over werk te communiceren.  
Afgelopen jaar dienden we haar werk in bij de Drawing prize in Ronse. Het werk werd door de professionele jury opgemerkt, en Lien ontving een 3-de prijs. Het jury verslag luidde: “Dit zijn mooie heldere tekeningen die alhoewel figuratie georiënteerd, bijna abstract aandoen en vooral het anekdotische overstijgen en een nieuw beeld scheppen.” 
 
Prijzengeld wordt in de Zandberg het liefst na overleg met de kunstenaar en zijn netwerk, opnieuw in het werkproces geïnvesteerd. Voor Lien staat een bezoek aan de Queer en intersectioneel feministische bookshop in Gent gepland. Verder investeren we in nieuwe atelierinfrastructuur voor haar.  
 
Het albumoverzicht van de Bee Gees wordt nu afgewerkt.  
Lien heeft al een Wikipedia over geheugenverlies laten printen.  
“De mensen kennen hun familie niet. Ze kunnen het allemaal lezen.” 
“Ik kan niet lezen, maar ik kan het wel voor ze schrijven.”