Project Zieke Meesters

Al sinds het begin van onze werking ­­– en dat moet ondertussen een dikke 30 jaar geleden zijn – werken we samen met kunstenaar en docent Geert Opsomer.
Soms met hem persoonlijk, vaak met zijn klas, de Kunsthumaniora uit de Heilige Familie in Ieper.

Geert is grafieker in hart en nieren, en verkent en betrekt graag nieuwe media, nieuwe technieken, op een erg speelse wijze in zijn eigen werkproces. Zeefdruk, gravures, digitale media, textiel, nieuwe inktmogelijkheden, worden gedraaid en gekeerd, en ingezet.
Voor onze kunstenaars is Geert een metgezel, een oude bekende. Ze vertellen gezamelijke verhalen, halen graag samen herinneringen op.
Het persoonlijke engagement van Geert op ons atelier, werkt sinds jaar en dag aanstekelijk. Collega’s en studenten worden geïntroduceerd, en worden goede bekenden. Er wordt vooral uitgewisseld. We ‘leren van en aan elkaar’. Voor Kunstwerkplaats de Zandberg is ‘De Heilige Familie uit Ieper’ en de projectweken, een vaste waarde. En ik meen te mogen zeggen, ook omgekeerd is dat het geval.

Zo ook verging het het project ‘De Zieke Meesters’. Met 2 keer uitstel door de bekende corona-omstandigheden, konden we op de valreep toch de week organiseren.

De ‘Zieke Meesters’ geldt als verzamelnaam voor de voorbeelden in de kunstgeschiedenis, die ons leerden dat je met een al dan niet omschreven beperking minstens even boeiend werk kan maken.
Monet (oogziekte), Toulouse Lautrec (dwerggroei), Van Gogh (psychische kwetsbaarheid) zijn de meest bekende voorbeelden.

We betrokken het op onszelf, en onze eigen artistieke zoektocht.
Iedere leerling uit de Heilige Familie, werkte met een kunstenaar van Kunstwerkplaats de Zandberg samen. Ze waren op elkaar aangewezen. Iedereen heeft een rugzak in het leven, met zijn eigen bagage. Vaak - al dan niet uitgesproken – wordt wie we zijn, en wat we doen, gevormd door wat er op ons pad kwam, wat we meemaakten.
En dus gingen we tijdens de projectweek aan de slag, aan ‘de rugzak van ons leven’.

We leerden werken met mogelijkheden en beperkingen.  

Mogelijkheden liggen er in de Kunstwerkplaats voor het grijpen. Een veelheid aan technische toepassingen: stikmachines, een zeefdruk installatie, transferpers, ritsen en knopen, spuitbussen en verf, veel verf.
Beperkingen waren er ook. We gebruikten enkel rood, wit en zwart. Er was ook onze eigen beperking. Creatieve, mentale, soms ook sociale beperkingen. Dingen om rekening mee te houden, of een mouw aan te passen.

Tijdens de creatieweek, werden we gevoed en uitgedaagd, werden onze inzichten verdiept.
Op maandag kregen we een lezing van kunsthistoricus Jo Coucke, die een uiteenzetting gaf van hoe hij de ‘zieke meesters’ in de kunstgeschiedenis toepast.
Op dinsdag kregen we een geleid bezoek in het Kunstenhuis, Harelbeke. De tentoonstelling What my body knew and forgot to tell me, leerden ons ons denken ondergeschikt maken, aan onze sensitieve ervaring. Dat het tentoongestelde werk, werk in situ was van pas afgestudeerde en veelbelovende kunstenaars, stimuleerde de groep extra.

We deden workshops, waarbij we een opdracht uitvoerden, met een fysieke beperking.
Een portret schilderen met een borstel, die aan een flexibele platiekbuis bevestigd is, een schilderij maken, met een bril, dat het zicht amper toelaat. Een werk maken, enkel afgaande op wat je aan auditieve informatie krijgt. De werken, op stof gemaakt, werden meteen de basis voor onze rugzakken de dagen nadien.

Op woensdag kregen de duo’s een budget mee, naar de kringwinkel. Uitdaging daar, wat om materiaal te kopen, dat hun rugzak ten goede kon komen. Extra ritsen en knopen, een speels element, het kon allemaal.

Aan het eind van de werkweek gingen we voor de lens, en showden we ons resultaat.

We kijken terug op een heel erg deugddoende werkweek. Er werden mooie vriendschappen gesloten, tussen kunstenaars van de Zandberg, en de studenten van de kunsthumaniora. We vielen soms op onzelf terug, en werden geconfronteerd met wat niet altijd evident was. We leerden oplossingen bedenken voor gestelde problemen.
Het werd vooral een erg deugddoende werkweek. Een frisse wind in ieders werking. Een moment ook, om eens ‘frisse adem te happen’ in drukkende tijden.
En we kunnen weer verder op pad.

Gepakt, en gezakt.