Eén jaar na het project van Lien Anckaert, bundelen KIOSK en kunstwerkplaats De Zandberg opnieuw hun krachten voor Ik met twee, de solotentoonstelling van Arnaud Rogard.

Naast een verzameling zelfportretten, vervaardigd met potlood op papier en gebaseerd op foto's, presenteert Arnaud Rogard ook een reeks kleinschalige architecturale werken in keramiek.

Ter gelegenheid van de tentoonstelling in KIOSK verschijnt bij Posture Editions een monografie over de zelfportretten van Arnaud Rogard, met een tekst van Pierre Muylle.

Praktische informatie

• Opening en booklaunch op zaterdag 13 april 2024 tussen 15u en 18u
• Dagelijks open tussen 12u en 18u
• Gratis toegang
• Louis Pasteurlaan 2, 9000 Gent, België

En nu jij?

Of ik interesse zou hebben om een tentoonstelling te organiseren van de werken van Arnaud Rogard in KIOSK? Deze vraag werd me gesteld door Dominique Nuyttens en Peter Vanhecke van De Zandberg in Harelbeke, een kunstwerkplaats voor mensen met een beperking. Voor hen, op de tafel van de docentenruimte van de academie in Gent, lag een grote kartonnen map met tientallen tekeningen van Arnaud Rogard en enkele schetsboeken. Veel tijd was er niet nodig om voor de charme van de afbeeldingen te vallen. Tekeningen van architectuur, portretten van personages...

De werken boden directe toegang tot de mentale denkwereld en de specifieke interesses van deze kunstenaar, die ik nog nooit ontmoet had. De liefhebber in mij genoot van de zekerheid waarmee elke lijn aangebracht was op het oppervlak van het blad. Een klare lijn, zoals de Nederlandse striptekenaar Joost Swarte deze zou omschrijven. Maar evengoed een bescheiden lijn: sommige tekeningen, met potlood, waren amper zichtbaar, alsof die liever onzichtbaar zouden willen blijven.

En of ik misschien ideeën zou hebben om een publicatie te realiseren over de rijkgeschakeerde kunstpraktijk van Arnaud Rogard, gaande van zijn keramische werken en zijn acteerprestaties tot zijn tekeningen? Arnaud zou de druk van het boek zelf financieren. In mijn hoofd rezen onmiddellijk vragen.

Hoe kunnen tekeningen van verschillende formaten maar met dezelfde lijndikte naast elkaar bestaan in dezelfde publicatie, zonder dat de grotere verdwijnen, verkleind tot het formaat van de pagina van het boek? Zou Arnaud zelf de selectie van de werken kunnen maken? Is het wenselijk om alle facetten van de werken van Arnaud in ..n boek uit te lichten, met het risico dat de publicatie de eerste en laatste publicatie over zijn werk zou worden? Zou het niet beter zijn om voor de tentoonstelling in KIOSK te focussen op één aspect van de tekeningen van Arnaud? En aan een uitgever zoals Posture Editions te vragen om hierin mee te gaan en ter gelegenheid van de tentoonstelling een minder ambitieuze, maar niet minder verzorgde publicatie uit te geven die zou passen in hun reeks van monografische kunstenaarsboeken?

Een studiobezoek in Harelbeke hielp om een belangrijke groep tekeningen samen te brengen die eigenlijk zelfportretten waren. Tijdens een gesprek met familieleden werd resoluut beslist om hetzelfde traject als alle professionele kunstenaars te volgen om te proberen financi.le steun te krijgen van de Vlaamse overheid voor een publicatie. Dankzij de positieve reactie en onvoorwaardelijke steun van Posture Editions op de vraag om een boek te maken, werd de subsidieaanvraag ingediend en door verlichte commissieleden goedgekeurd. Hierdoor lag de weg vrij om het boek te publiceren dat op 13 april gepresenteerd wordt.

Voor iemand als ik – opgeleid als kunsthistoricus en dus ook als onderzoeker – genereerde de speurtocht naar datums op de tekeningen of in de boekjes van Arnaud Rogard alleen maar frustratie. Slechts heel af en toe trof ik een jaartal aan op de achterkant van de bladen. Nog minder vaak waren er titels of teksten te vinden. Sommige tekeningen verwezen naar specifieke scènes van theaterstukken waarin Arnaud Rogard een rol gespeeld had. Die hielpen alvast om een tijdlijn te cre.ren. Of die chronologische zoektocht echt relevant en betekenisvol was, is maar de vraag. Ligt de kracht van die zelfportretten van Arnaud Rogard juist niet in hun eenvoud en de universele herkenbaarheid van de afgebeelde situaties?

Simon Delobel